Cahiliye toplumunda ortaya çıkan itikâdî sapma örneklerinden ilkinin Allah tasavvurunda yaşandığını görüyoruz. Tabii ki, Mekke müşrikleri, hiç Allah'a inanmıyor değillerdi. Onlarda daha o zaman tekâmül etmiş, yüce ve her şeye gücü yeten bir ilâh inancı vardı.

Hiç şüphesiz insan bir kültür ortamında doğar ve o kültürce de çevrelenir. Kültür hem öğrenilir ve hem de daha sonra gelen nesillere aktarılır. İnsanın bir anda devraldığı kültür kalıplarından sıyrılması kolay değildir. Meselâ, sabahleyin insanlara tevhidi anlatıp, onlardan akşamleyin kafalarındaki şirk unsurlarından tamamıyla arınmalarını beklemek hayaldir. Tevhidi istikamette değişim ve dönüşüm bir süreç meselesidir.

Günümüzde Vehhabiler yukarıdaki örneklerden yola çıkarak Mekke ve Medine’de bulunan Hira, Uhud dağı, Hudeybiye ve Sevr mağarasının ziyaret edilmesini şirk olarak değerlendiriyorlar. Hatta yazdıkları risalelerde ve yaptıkları vaazlarda bu mekânları ziyaret eden umreci ve hacıların şirke düştüklerini söyleyerek bu mekânları ziyaret etmeyi zorlaştırıyorlar.

Sevgili Peygamberimiz Hz. Muhammed (sav) Risâlet göreviyle görevlendirilmeden önce, İslam öncesi cahiliye toplumunda dini bir hayat vardı. Kur'an tamamen dinden uzak bir topluma inmedi. Ancak zaman içerisinde insanlar tevhit inancından sapmışlar, İslâm öncesi vahiy kökenli dinlere müdahale ederek tahrifler meydana getirmişlerdi. İşte böyle bir ortamda son mesaj olarak gönderilen İslâmiyet, insanlar eliyle müdahale edilen önceki ilâhi dinlerin itikat ve ibadet alanındaki sapmalarını düzeltti ve yeni hükümler koydu. Kur’an’a göre Hz. Peygamberin görevlerinden birisi de insanları “tezkiye etme/arındırma” görevidir. (Bakara 2/151) Tezkiye, İlahi bakışa mahal olan kalbimizi, bizi Allah’ı anmaktan alıkoyacak şirk, nifak ve küfür gibi günahlardan arındırmaktır. Her konuda olduğu gibi itikâdi konularda da Hz. Peygamber (sav) bu görevini bihakkın yerine getirmiştir. İşte hadislerinden hareketle onun itikatla ilgili konularda nasıl düzeltmeler yaptığını örneklerle anlatacağız: