Biliyoruz ki insanın kalbindeki imanını artıran şey, Kur’an okumaktır. (Bkz.Enfal, 8/2) İlgili ayetin verdiği mesaja dikkat edersek, Allah’ın ayetlerini dinleyip anlayanların, imanlarının artacağının belirtilmesiyle, beyin ile gönül arasındaki ilişkiye işaret edilmiştir. Okunan ayetlerin duyumları kulaklar vasıtasıyla beynimize taşınır, beyin onları aklın kalıplarına sokar. Bunların anlaşılmasıyla, gönüldeki imana doğru akım başlar ve iman tatmin noktasına doğru yol alır.

Kur’an ile sağlıklı bir irtibat kuran Müslüman, hayatının bütün alanlarında Allah’a olan aidiyetini ispat etmek zorundadır. Bu ispatın yolu da, mensubiyetten geçmektedir. Mensubiyet, sadece sözle yürümeyen, talibinden fedakârlık, vefakârlık ve sabır isteyen bir yolun adıdır. Müntesip, mensubiyet serüveninde bir kötülükten iyiliğe geçiş yapacağı her an, Rasulûllah (sav)’in Mekke’den Medine’ye hicretini anımsamalıdır.

Yüce Rabbimiz ile insan arasında vahiy ve ibadet dengesi kurulmuştur. Allah’tan vahiy, kuldan ibadet dengesi kurulunca, insanın hayat tarzı, İslam dini olmaktadır. Ne zamanki Allah-insan arasında bu irtibat, ilişki bozulursa Allah peygamber görevlendirerek kopukluğu gidermeye çalışmaktadır. İnsan-Kur’an ilişkisi ve ünsiyetini bu manada ele almayı münasip gördük.

Konuyu bir başka şekliyle ele alan Hz. Mevlana der ki: “Ey İnsan! Sen güzellik Yusuf’usun, bu âlem de kuyu. Seni bu âlemden (kuyudan) kurtaracak yegâne ip Allah’ın (cc) habl-i metini (kuvvetli ipi) olan Kur’an-ı Kerim’dir. Ey vaktin Yusuf’u olan Müslüman! İp uzatıldı. Elini uzat ve iyi tutun ki, bu kuyudan çıkabilesin.”

Kur’an-ı Kerim’i sevmeliyiz, kendisiyle arkadaş-dost olmalıyız.

Öncelikle şuna inanmalıyız ki, insanın Allah ile konuşması, Kur’an-ı Kerim okumakla gerçekleşir. Buna kendimizi inandırmalıyız. Günlük olarak içtiğimiz çaya, okuduğumuz gazetelere, dinlediğimiz haberlere ayırdığımız zamanı göz önüne getirerek, Kur’an-ı Kerim’e ayırdığımız zamanı düşünelim. Ve Efendimizin dikkatlerimizi çeken şu hadisi şerifine kulak verelim: “Sizden biriniz çarşı pazardan veya ihtiyaçlarını görmesinden eve dönüp de döşeğinin üzerinde yaslanarak oturmuş olduğu halde Kur’an’dan üç ayet okumasına mani-engel olan nedir?” (Sünen-i Darimi, 1/405.H.No: 3339)

Diyelim ki Kur’an okumayı sonradan öğrendiniz. Yaşınız 50-60-70 olmuş. Okumaktan çekiniyorsunuz, korkuyorsunuz. Hatalı olarak okumak sizi tedirgin ediyor. İşte bu duruma da Peygamberimiz bir açıklama getirmişler. Adeta içimize serin bir su serpmişler. Mealen buyuruyorlar ki: “Kim de Kur’an-ı kekeleyerek okur ve bu okuyuşta zorluk çekerse, onun için iki kat ecir (mükâfat, sevap) vardır.” (Buhari-Müslim)

Eğer bu hadis-i şerif yine içimizi rahatlatmadıysa şu hadisi şerifi de tüm dikkatimizi toplayarak okuyalım:

“Kur’an okuyan kimse için bir vekil melek tayin edilmiştir. Bu melek, Kur’an’dan bir bölüm okuduğu halde telaffuz edemeyen okuyucunun bu hatasını düzeltip, Allah nezdine yükseltir.” (Camius’Sağir,2/524.H.No:2455)

Umarız ki, bu mübarek sözler, ortaya konulacak her çeşit mazereti bertaraf eder.

Biliyoruz ki insanın kalbindeki imanını artıran şey, Kur’an okumaktır. (Bkz.Enfal, 8/2) İlgili ayetin verdiği mesaja dikkat edersek, Allah’ın ayetlerini dinleyip anlayanların, imanlarının artacağının belirtilmesiyle, beyin ile gönül arasındaki ilişkiye işaret edilmiştir. Okunan ayetlerin duyumları kulaklar vasıtasıyla beynimize taşınır, beyin onları aklın kalıplarına sokar. Bunların anlaşılmasıyla, gönüldeki imana doğru akım başlar ve iman tatmin noktasına doğru yol alır. Eğer böyle bir usule riayet etmezsek ne olur? Bunun cevabını ilim ehli vermiştir:

“Kur’an’ın manası senin kalbine yeniden nazil olmuyorsa, ne Razi’nin tefsiri, ne de Zemahşeri’nin Keşşafı, senin derdine çare bulamaz.” (Mecmuu Feteva/8) Demek ki, okuduğumuz ayetlerin manasını öğrenir ve bu manayı kalbimize indirirsek, her türlü sıkıntıdan, problemden kurtulmanın adımını atmış oluruz.