Medyadan topluma uzanan şiddeti azaltmadan bireysel şiddeti azaltamayız. Bu zararlı yayınlar başta aile huzurunu ve toplum huzurunu bozmakta ve genel bir şiddetin artmasına sebep olmaktadır. Geçen yıl peş peşe toplu aile intiharları oldu. İlki siyanürle oldu, arkasına diğerleri de siyanürle ve toplu aile intiharları şeklinde oldu. Neden medyada geniş yer alan şiddet haberleri de modelleniyor mu diye sorgulanmıyor ve araştırılmıyor? Aynı etki şiddet konusunda da var.

Medya, dizi ve filmlerle de özellikle çocuk ve gençleri şiddete özendiriyor. Aldatma, yalan, hırsızlık, gasp, cinayet dizi filmlerle normalleşiyor hatta sevimli hale geliyor. Şiddetle büyüyen bir nesilden merhamet beklemek abes olur.

Amerika’da çocukların TV izleme olasılığının en yüksek olduğu saatlerde yayınlanan programların yüzde 75’inde filmin kahramanı insanları ya öldürür ya döver. Bu şiddet genellikle programın en heyecanlı kısmıdır. Kötü adamların cezalandırmayı hak ettiğini şiddeti izlemekten seyirciler zevk alırlar.

Pek çoğumuz bizim ne hissettiğimizi ve neye ihtiyaç duyduğumuzu farkında olmaya yönlendiren bir dille değil de aksini etiketlemeye, karşılaştırmaya talep etmeye ve yargılamaya yönelik bir dille büyüdük.

Bizim ülkemizde de durum pek farklı değil. Son yıllarda ülke halkı olarak medya vasıtasıyla haber dili, dizi ve filmlerle toplu şiddete maruz kalıyoruz. Toplumda gittikçe şiddet artıyor.

İlköğretimlerde; çocukların gençlerin birbirlerine karşı çok ciddi yaralayıcı şiddet uyguladıkları ile ilgili haberler sık sık gündeme geliyor. Çocuklar ve gençler öğretmenlerine ve ailelerine karşı kışkırtıcı yayınlarla muhatap oluyorlar.