Basiret üzere yapılan davet, bakışlarını kendilerine, kâinata ve gündelik hayatta gerçekleştirecekleri faaliyetlere çevirenlerin, gözlerindeki, kalplerindeki ve akıllarındaki perdeleri birer birer kaldıracaktır. İnsanların inançlarını, alışkanlıklarını değiştirmesi kolay bir iş değildir. Bu nedenle tebliğ sürecinin ilk aşaması tedriciliktir, sabır, hikmet ve güzel öğüt üslubudur.

Davetçiler, İslam’ın sahibi gibi değil, talibi gibi davranmalılar, İslam’ı babalarının malıymış gibi görmemeliler. Sabır, söylem ve eylem birlikteliği olmayan davet çalışmaları bereketsiz olur. Ahirete inandığı halde hiç hesap vermeyecek gibi bir hayat yaşamak, Hz. Musa’ya inandığı halde Firavun’la aynı safta yer almak gibidir.

“Tebliğ” kavramı, “belağa” fiilinden türemiş, gerek zaman, gerek yer ve nitelik açısından; “amaca ulaşmak, bildirmek, eriştirmek, yetiştirmek,davet etmek…” anlamlarına gelir. Dini anlam olarak; peygamberlerin Allah’tan kendilerine indirilen mesajları hiç gizlemeden, eksiltmeden ve ilave etmeden insanlara iletmeleri ve bildirmeleridir.

Davet, tüm nebi ve resullerin ilk ve en önemli vazifeleridir. İslam, Yüce Allah’ın yeryüzünde adaleti yaygınlaştırmak,huzurlu bir hayat yaşamaları için tüm insanlığa çağrısıdır, insanlığa sunduğu en güzel hediyesidir, davetçi de kendini Allah’a adamış insandır.

İslam, ihlâslı davetçilerin eliyle bizlere kadar ulaştı, bizden sonrakilere de yine böyle davetçilerle ulaşacaktır. İslam’ın bütün yönleriyle tebliğ edildiği dönem olan asrı saadet, her konuda olduğu gibi davet konusunda da en güzel modeldir. İnsanlığın İslam’a olan ihtiyacı havaya-suya olan ihtiyaç gibidir ve davetin gayesi insanların hidayetidir. Kur’an’ın hedefi insanlığı İslam’a davet etmek, ikna etmek ve ıslah etmektir. Toplumlar tebliğ ve hayra yönlendirmenin olmadığı dönemlerde sefahate düştüler.

Davet, insanlığa mutlu bir hayatın yol haritasını çizmek, yön göstermektir. İman yalnızca aklın ihtiyacı değil, kalplere yerleşmesi gereken bir cevherdir.