İnsanlık sevdalısı olan Efendimiz, çok önemli konulara muhataplarının dikkatini çekerken, onları uyarırken yemin lafızları kullanmıştır. Bu, onun yalan söyleme ihtimali olan bir kişi oluşundan kaynaklanmıyordu. Çünkü o, her zaman doğru söyleyen “el-Emîn” sıfatına sahip olan bir kimseydi. Yine O, “es-Sâdık ve’l-Masdûk” sıfatlarının sahibiydi. Yani onun söyledikleri her zaman gerçeğin ta kendisiydi, Rabbinin ona vaat ettikleri de aynen gerçekleşecek olan hakikatlerdi. Ama o muhatapların dikkatini çekmek için zaman zaman yeminli ifadelere başvuruyordu.

Kur’an’ın ilk muhatabı olan Peygamberimiz (sav) de Arap dili ve Kur’an’ın yemin üslubuna uygun olarak söylemlerinde zaman zaman yemin ifadeleri kullanmıştır. Yemin hem Arap dilinde hem de Arap kültüründe yaygın olan ve sıkça kendisine başvurulan bir tekit, dikkat çekme metodu idi. Apaçık bir Arapça ile kalbine inen Kur’an üslubu, Hz. Peygamberin dilini de etkilemiş ve şekillendirmişti. Nitekim ayetler, ona yemin etmesini özellikle emretmiştir:

“İnkâr edenler: Kıyamet bize gelmeyecektir, dediler. De ki: Hayır, öyle değil; görülmeyeni bilen Rabbime and olsun ki, o saat size muhakkak gelecektir.” (Sebe’, 34/ 3)

“İnkâr edenler, tekrar dirilmeyeceklerini ileri sürerler. De ki: Evet; Rabbime and olsun ki, şüphesiz diriltileceksiniz ve sonra, yaptıklarınız size bildirilecektir. Bu, Allah'a kolaydır.” (Teğâbün, 64/7)

“O gerçek midir? diye senden sorarlar. De ki: Evet, Rabbim hakkı için o gerçektir, siz Allah'ı aciz kılamazsınız.” (Yunus, 10/53)

Ayetlerden de anlaşılacağı üzere, gerçekler karşısında onları ısrarla inkâr edenler vardı. Bunun için onların inkârına son vermek için tekitli ifadelerin söylenmesi gerekirdi. Zira söz söylemekte amaç, muhatabın durumuna göre söylenmesiydi. Bunun için Peygamberimize yemin ederek gerçekleri haykırması istenmişti.